“Olyotya!” Carlien vertelt.

Alweer ruim drie weken in Oeganda. Tijd voor een berichtje. De eerst twee en een halve week was ik samen met Arnold en Annet. Bij aankomst in het vertrouwde Kinoni werden we door de hele staf van de school welkom geheten. Veel bekende gezichten maar ook een groot gedeelte nieuwe mensen. We verbazen ons iedere keer weer over de vooruitgang en de groei van de school maar ook in de hele gemeenschap is er een positieve ontwikkeling. Bij de school is een bakkerij gemaakt waar elke dag vers brood wordt gebakken voor de kinderen. De lokale bouwvakkers zijn met de laatste fase van het nieuwe schoolblok bezig. Caphas, de grote stimulator en directeur van het project, leidde ons terecht vol trots rond.

De blije kinderen dartelden vrolijk om ons heen en blijven het leuk vinden om aan onze witte mzungu armen en benen te voelen. Na een paar dagen vertrokken we naar het vluchtelingenkamp Rhamwanja in het westen van Oeganda. Caphas werkt hier voor een hulporganisatie en op uitnodiging van hem kregen wij deze gelegenheid. Er wonen 70.000 vluchtelingen die voornamelijk uit Congo komen. Deze vluchtelingen krijgen bij aankomst materiaal om een huis te bouwen, een stukje grond en voor de eerste dagen voedsel. Ook hebben zij gratis ziekenzorg en scholing. Geweldig geregeld. Je krijgt niet de indruk dat je door een vluchtelingenkamp rijdt. De oppervlakte is enorm en de huisjes staan verspreid in het landschap. We bezochten diverse projecten in het kamp waaronder een basisschool waar ruim 4000 kinderen les krijgen. De hoofdmeester zat nog vol passie en vond dat hij een mooie taak had.

Na dit indrukwekkende bezoek reden we naar Kampala. Voordat je de stad bereikt moet je je door het verkeer heen worstelen. De hele dag file. Ook in de stad krioelt het van auto’s en boda’s (brommers). Wij bezochten, in het kader van ons onderzoek, een schooltje voor kinderen met een beperking. We waren onder de indruk van de gedrevenheid van de directeur. Ondanks dat het gebouw er heel armoedig uitzag en er nog vele uitdagingen zijn liepen er 25 blije kinderen met diverse beperkingen rond. ’s Avonds gaat de man naar gemeenschappen en middelbare scholen om voorlichting te geven over handicaps. Dit om begrip te kweken voor deze kinderen. Velen in Oeganda denken dat het een besmettelijke ziekte is en daarom worden de kinderen vaak weggestopt in een donkere ruimte. Wij gingen met hem mee naar zo’n bijeenkomst. Geweldig werk! Op de boda door Kampala is ook een uitdaging. Af en toe even de ogen dicht maar gelukkig veilig afgeleverd.

We bezochten ook Jinja waar de oorsprong van de Nijl is. Met een gids maakten we een tochtje over de Nijl en een fietstour door de buitenwijken. Wat een armoede.

Ondanks het gemis aan een wc pot en een douche waren we weer blij om terug te zijn in “ons” huis in Kinoni. Dus lekker even badderen met een emmertje water uit de bron en bukkend je behoefte mikken in een gat in de grond. Tja, zo gaat dat hier. Maar dat went.

Zoals gezegd loopt de school prima! De klassen t/m groep 4 zitten propvol. De leerkrachten zijn gemotiveerd en werken keihard. Als je de wekelijkse busdienst hebt dan ga je al om 6 uur op pad om kinderen op te halen. Op zondag gaan zij met de kinderen naar de kerk en op zaterdag heb je diensten om de kinderen van de boardingschool les te geven. En wij maar mopperen. Er zijn inmiddels drie grote slaapzalen gecreëerd waar per zaal 70 kinderen slapen met één matron. Zij doet overdag de was op de hand en zorgt dat de zalen er netjes uitzien. Petje af voor deze mensen. Vorige week woonden wij de bestuursvergadering bij en daar werd het plan gelanceerd om een klas voor kinderen met een beperking te creëren. Iedereen stemde in. Ik ga mij de komende periode inzetten met de voorbereiding. Er zal ook voorlichting worden gegeven aan schoolteam en ouders. Ik ga samen met een leerkracht op huisbezoek om kinderen te selecteren en er gaat een vacature uit voor een gekwalificeerde special need teacher. De klas start met 10 kinderen. Het is best spannend hoe het gaat lopen. Natuurlijk is het geld hier ook weer de grote uitdaging. De kosten zijn € 200,00 per jaar om een kind te sponsoren. Als je geïnteresseerd bent mail dan met Annet via [email protected]

Ik ga mij dus zeker niet vervelen. Verder geniet ik van het alledaagse leven. Een wandeling door de bananenplantages leveren prachtige plaatjes op.

Ook een kerkbezoek hier is iets bijzonders. Aan het eind van de lange mis gaan ze de ingebrachte etenswaren veilen. De kip lag er al en tijdje heel zielig tussen de suikerrietstengels, bananen en avocado’s. Wij gingen ervoor en met een kip kwamen wij die zondag uit de kerk . ‘s Avonds heerlijk gegeten.

Inmiddels weer een week verder. Gisteren gewerkt bij het community project. Ze hebben hier diverse projecten om de gemeenschap te ondersteunen. Ik was ingedeeld bij de kippen, voer mengen, eieren rapen tussen 1000 kippen en alles wat erbij hoort. Ook weer een ervaring. De heen en terugweg was al mooi. Heerlijk achterop de brommer over de oranje wegen door het groene landschap. Het is regentijd dus hier en daar een slippertje over de glibberige weg. Vandaag was het ouderdag op school. Ouders die de resultaten van de kinderen komen bespreken en de kinderen van de boardingschool een bezoek komen brengen. Tijdens de meeting heb ik het plan van de speciale klas verteld. Er zijn nu al kinderen aangemeld die ervoor in aanmerking komen. We zullen zien wat het gaat brengen.

Deze week met Julia naar de fysiotherapeut geweest. De maten voor de spalken zijn opgemeten. Wat een topper. Ze gaat het echt redden om zonder krukken te lopen!! Dat hadden we een jaar geleden niet gedacht toen zij nog rondkroop rondom het huis.

Dit lijkt mij  een mooie afsluiting.

Groetjes en liefs uit Kinoni, Carlien