Carlien: “Het leven in Kinoni.”

Daar gaan we dan weer op pad. We dat zijn de directeur van de school, het dorpshoofd en ik. Met een grote Jeep, heel gênant, rijden we over de smalle paadjes. Hobbel de bobbel dwars door de bananen- en koffieplantages. We passeren mensen die van het land komen met grote trossen bananen op hun hoofd of mensen die een paar kilometer hebben gelopen om water te halen en een zware jerrycan dragen. En dan gaan ze ook nog op de knieën om ons te groeten. In de verte doemt er een klein lemen huisje op met wat scharrelende kippen en een paar geiten. Gevonden! We hebben een lijst van 25 kinderen die we allemaal gaan bezoeken. Mensen zijn blij als we komen. Gelijk wordt er een bankje geregeld want de “visite” mag natuurlijk niet op de grond zitten. Met grote hoopvolle ogen worden we aangekeken. We nemen de situatie op en hebben een hele lijst met vragen. Meestal weten de mensen niet wat er met hun kind aan de hand is. Velen zijn nog nooit in het ziekenhuis geweest. Terwijl de beperking heel ernstig kan zijn. Helaas van al deze bezoeken konden we slechts de helft selecteren. Het was een moeilijke beslissing, want je gunt alle kinderen een kans. Er is gekozen voor de kinderen die redelijk dicht bij de school wonen. Zij kunnen met de schoolbus makkelijk opgehaald worden. Soms is dat namelijk echt niet mogelijk. Dan wonen de kinderen in een dorp dat gedurende de regentijd met de bus niet te bereiken is. Om in zo’n dorp te komen moet je er wel met de brommer naar toe. Dus met de hoofdonderwijzer in een plensbui naar het dorp. Gezellig zaten we samen onder de poncho glibberend van de ene naar de andere kant van het pad. Zijn mooie gelakte puntschoenen zaten aan het eind van de trip onder de modder. De kinderen die hier wonen hebben enorme pech. Maar ook het meisje met de open wonden en de jongen die zijn benen niet kan strekken blijven achter in hun huisje. Zij kunnen nog altijd niet naar school. Wat triest en wat een rot gevoel. We zullen kijken wat we  op dit moment voor deze kinderen kunnen betekenen.

Wat een contrast met de blijdschap van afgelopen zaterdag. We vierden een feestje met zelfs Nederlandse pannenkoeken. ’s Morgens op een houtskoolvuurtje gebakken. De mooi aangeklede kinderen kwamen op school. Heel braaf zat iedereen in de bank aandachtig te kijken. De meesten zijn nog nooit naar school geweest. De kinderen zijn er. Nu nog een goede leerkracht vinden en dan kan de “special class” het nieuwe schooljaar  beginnen. Deze taak houdt mij flink bezig. Deze week gaan we langs de kinderen die niet geselecteerd zijn. Het zal niet gemakkelijk zijn om het nieuws te vertellen. We hopen in de toekomst meer kinderen een kans te kunnen bieden.

Naast het werk voor de nieuw klas ben ik lekker bezig op school en soms ook in de gemeenschap. De sponsorrun is gehouden. De kinderen hebben gerend om voetbal- en netbalpalen te verdienen. Wat een enthousiasme. 15 minuten rennen op soms losse sandalen, omdat er geen andere schoenen zijn.

Als ik het schoolplein oploop dan is het de laatste tijd een gezellige boel. Er wordt druk gerepeteerd voor de “speechday”. Overal schalt muziek en hoor je trommels. De laatste dag van het schooljaar gaan alle kinderen optreden. Het zullen voornamelijk dansjes zijn, want daar zijn ze enorm goed in. Hun heupen zitten toch losser dan die van ons. Zelfs de allerkleinsten dansen er vol overgave op los. Het is prachtig om te zien. Volgens de verhalen wordt het een gigantisch feest. Ook ik ben één van de genodigden. Dus ik moet de stad nog in voor een nieuwe jurk!!  In mijn beste Engels zal ik een mooie speech voorbereiden. Inmiddels raak ik er aan gewend.

Ook het ritje laatst met de nieuwe schoolbus was weer een ervaring. Deze bus heeft 14 zitplaatsen. Met 42 kinderen zat ik opgepropt achterin de bus. Geen enkel probleem. Alle kinderen zijn veilig thuis afgeleverd.

Julia heeft haar nieuw spalken gekregen. Ik had nog een jongetje meegenomen dat niet kan lopen of los kan staan. Dit is Goodness. Ook voor hem ziet de fysiotherapeut mogelijkheden. Dus de materialen die Julia niet meer nodig heeft gaan deze week naar Goodness en hij gaat een intensief oefenprogramma volgen. In januari mag hij naar school!! Wat een ander leven breekt er voor hem aan.

Ik heb nog en begrafenis bijgewoond. Wat een mensen. De hele gemeenschap loopt uit. Er is voor iedereen eten. Velen hebben hun matras meegenomen en blijven in de openlucht slapen. Er wordt ook volop gehandeld met allerlei producten. Ook al is er iemand dood, het is een heel levendig gebeuren.

Verder blijft het Afrikaanse leven mij verbazen. Neem nou de tijd. Terwijl ik dit verslag zit te typen zou ik om 9.00 uur worden opgehaald. Het is nu 11:00! Ik heb natuurlijk al even gebeld om te informeren …. I’m coming! Ik ben benieuwd. Dit gebeurt hier dagelijks. Een vergadering begint rustig een uur later. En iedereen die op tijd is, wacht het gelaten af. Voor mij niet te bevatten. Maar ik probeer mij aan te passen. Ik heb al heel wat puzzeltjes opgelost.

Het is de tijd van de sprinkhanen in Kinoni. Niet dat ik ze vaak zie springen maar ze zijn volop te koop als lekkernij. Natuurlijk ontkwam ik er niet aan om er ook één te proeven. Het is een gek idee maar ze smaakten niet slecht. Ik vond de gebakken mier minder.

Zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn dagelijkse leven hier. Inmiddels is het 12:00 uur en zal ik er nog een telefoontje aan wagen. Het komt vast goed. Africa time!!

Lieve groeten,

Carlien