Mirte (dochter van Annet) in Oeganda!

Mijn eerste ervaringen met Oeganda – Kinoni,

Na veel verhalen gehoord te hebben over Oeganda, Kinoni en de apex school, Caphas en Edith te hebben ontmoet in Nederland, kreeg ik steeds meer zin om dit alles met mijn eigen ogen te bewonderen. Hoe leuk is het om dit samen met mama en Carla te mogen doen.

Na drie bijzondere en indrukwekkende weken weer terug in Nederland; probeer ik kort op te schrijven wat ik meegemaakt heb in Oeganda. In de eerste week waren de voorbereidingen voor het nieuwe semester in volle gang. Maandag 27 januari ging de school beginnen en was de start van het klasje met kinderen met een beperking, 12 kinderen in een klas.

Samen met teacher Kevin en teacher Edith probeerden we ons zo goed als mogelijk voor te bereiden, de kinderen werden nog eens aandachtig doorgenomen. We gingen shoppen in Masaka. De timmerman kwam langs voor nieuwe tafels, stoelen, kast en prikborden. De klas werd gezellig ingericht en we keken uit naar de komst van de kinderen.

Maandag 27 januari: Ik spreek samen met Kevin en Edith af dat ik om 8.00 mee ga in de schoolbus om te kinderen op te halen vanaf huis. Als een echte m’zungu(blanke) stond ik om 8.00 klaar. Maar 8.00 werd 8.30 wat niet ongebruikelijk is in Oeganda. Vol goede moed vertrokken we met de bus. We waren nog geen twee meter buiten het hek van de apex school en kwamen al vast te zitten in de modder. Met veel steken, draaien en aanwijzingen van de gard, nog eens steken en draaien konden we onze trip vervolgen. Vol bewondering voor de chauffeur reden we door Kinoni. De smalste weggetjes met de diepste kuilen werden genomen. Ja, waar woont het kind…..geen adres…even hier en even daar vragen en uiteindelijk komen we bij het huisje terecht.

Elk huis zijn eigen verhaal. Het ene kind is al opgehaald door een andere bus. Bij het volgende kind is het niet gelukt om haar dochter klaar te maken voor school. Kind 3 nog net niet klaar en moeder hijst haar dochter snel in het uniform. Bij Desire blijkt moeder ziek hoorde we van de buurvrouw. De kinderen moeten voor zichzelf zorgen. Uiteindelijk komen we aan bij Apex met 4 kinderen, van de 12 en kan het klasje starten om 10.00 met 7 kinderen. Voor mij niet te bevatten, maar daar lijkt het de normaalste zaak van de wereld.

Wat een bijzondere ervaring om deze kinderen op school te zien. In Oeganda ongebruikelijk en dit is te merken. We worden nagekeken als we over het terrein lopen. Wanneer we bij de voetbalwedstrijd kijken is de voetbalwedstrijd ineens niet meer zo interessant maar wordt er vol bewondering naar de kinderen van de special need klas gekeken. Nu worden ze aangekeken, maar in ben ervan overtuigd dat ze over een aantal weken worden geaccepteerd. Hoe mooi is dat!!! Dat ook deze kinderen een kans verdienen om naar school te gaan.

‘s avonds bespreek ik met Caphas mijn dag. Hij vertelt mij dat het tijd nodig heeft, maar dat over twee weken alles strak in het gereel zit. De kinderen op tijd klaar staan en worden opgehaald. Op dat moment heb ik er nog een hard hoofd in. Het gezin van Desire blijft in mijn hoofd zitten, Caphas belooft mij om het gezin van Desire in de gaten te houden.

Na twee dagen ben ik terug in de special need klas en zie ik alle 12 de kinderen inclusief Desire, in uniform met een grote glimlach op zijn gezicht. Vol verwondering vraag ik Kevin hoe het kan dat Desire op school is, haar moeder was toch ziek? Kevin verteld mij doodleuk dat Desire een broerje of zusje heeft gekregen en dat moeder weer thuis is. Verbaasd maar ook opgelucht denk ik; Oeganda style!

Lieve groetjes, Mirte