De wereld staat door het coronavirus op zijn kop. In Oeganda doen ze er van alles aan om het zoveel mogelijk buiten de grenzen te houden. Dit gaat gepaard met zeer strenge maatregelen. Hierdoor lopen veel mensen hun inkomsten mis. Geen geld geen eten. Dit geldt ook voor de kwetsbare leerlingen op APEX. Zij moeten de maaltijden op school missen en ook thuis is er niet veel. Caphas sprak zijn grote zorgen uit. Wij zijn gelijk een actie gestart. Dankzij veel betrokken mensen bij Stichting KinoniKids is er binnen korte tijd een enorm bedrag binnengekomen. Caphas is in Kinoni gelijk gaan handelen en heeft een voedseldistributie op touw gezet. 158 arme gezinnen hebben meel, rijst en bananen gekregen om de komende 4-6 weken door te komen. Op diverse boda’s (brommers) is het voedsel naar de gezinnen gebracht. GEWELDIG! Iedereen die gedoneerd heeft ontzettend bedankt. Er wordt nog dagelijks aangeklopt door mensen die nauwelijks te eten hebben. Steun blijft welkom en kan nog altijd gegeven worden.
Namens de gezinnen in Kinoni ontzettend bedankt en voor iedereen veel sterkte in deze verwarrende en heftige tijd.
Na veel verhalen gehoord te hebben over Oeganda, Kinoni en de apex school, Caphas en Edith te hebben ontmoet in Nederland, kreeg ik steeds meer zin om dit alles met mijn eigen ogen te bewonderen. Hoe leuk is het om dit samen met mama en Carla te mogen doen.
Na drie bijzondere en indrukwekkende weken weer terug in Nederland; probeer ik kort op te schrijven wat ik meegemaakt heb in Oeganda. In de eerste week waren de voorbereidingen voor het nieuwe semester in volle gang. Maandag 27 januari ging de school beginnen en was de start van het klasje met kinderen met een beperking, 12 kinderen in een klas.
Samen met teacher Kevin en teacher Edith probeerden we ons zo goed als mogelijk voor te bereiden, de kinderen werden nog eens aandachtig doorgenomen. We gingen shoppen in Masaka. De timmerman kwam langs voor nieuwe tafels, stoelen, kast en prikborden. De klas werd gezellig ingericht en we keken uit naar de komst van de kinderen.
Maandag 27 januari: Ik spreek samen met Kevin en Edith af dat ik om 8.00 mee ga in de schoolbus om te kinderen op te halen vanaf huis. Als een echte m’zungu(blanke) stond ik om 8.00 klaar. Maar 8.00 werd 8.30 wat niet ongebruikelijk is in Oeganda. Vol goede moed vertrokken we met de bus. We waren nog geen twee meter buiten het hek van de apex school en kwamen al vast te zitten in de modder. Met veel steken, draaien en aanwijzingen van de gard, nog eens steken en draaien konden we onze trip vervolgen. Vol bewondering voor de chauffeur reden we door Kinoni. De smalste weggetjes met de diepste kuilen werden genomen. Ja, waar woont het kind…..geen adres…even hier en even daar vragen en uiteindelijk komen we bij het huisje terecht.
Elk huis zijn eigen verhaal. Het ene kind is al opgehaald door een andere bus. Bij het volgende kind is het niet gelukt om haar dochter klaar te maken voor school. Kind 3 nog net niet klaar en moeder hijst haar dochter snel in het uniform. Bij Desire blijkt moeder ziek hoorde we van de buurvrouw. De kinderen moeten voor zichzelf zorgen. Uiteindelijk komen we aan bij Apex met 4 kinderen, van de 12 en kan het klasje starten om 10.00 met 7 kinderen. Voor mij niet te bevatten, maar daar lijkt het de normaalste zaak van de wereld.
Wat een bijzondere ervaring om deze kinderen op school te zien. In Oeganda ongebruikelijk en dit is te merken. We worden nagekeken als we over het terrein lopen. Wanneer we bij de voetbalwedstrijd kijken is de voetbalwedstrijd ineens niet meer zo interessant maar wordt er vol bewondering naar de kinderen van de special need klas gekeken. Nu worden ze aangekeken, maar in ben ervan overtuigd dat ze over een aantal weken worden geaccepteerd. Hoe mooi is dat!!! Dat ook deze kinderen een kans verdienen om naar school te gaan.
‘s avonds bespreek ik met Caphas mijn dag. Hij vertelt mij dat het tijd nodig heeft, maar dat over twee weken alles strak in het gereel zit. De kinderen op tijd klaar staan en worden opgehaald. Op dat moment heb ik er nog een hard hoofd in. Het gezin van Desire blijft in mijn hoofd zitten, Caphas belooft mij om het gezin van Desire in de gaten te houden.
Na twee dagen ben ik terug in de special need klas en zie ik alle 12 de kinderen inclusief Desire, in uniform met een grote glimlach op zijn gezicht. Vol verwondering vraag ik Kevin hoe het kan dat Desire op school is, haar moeder was toch ziek? Kevin verteld mij doodleuk dat Desire een broerje of zusje heeft gekregen en dat moeder weer thuis is. Verbaasd maar ook opgelucht denk ik; Oeganda style!
De speechday begint met een mars door de straten van Kinoni. De kinderen van de top klas en daarachter de rest van de school lopen achter de fanfare aan. Zij hebben een prachtige toga aan omdat ze vandaag kleuter af zijn en worden toegelaten tot de primaryschool. Een belangrijk moment op de scholen in Oeganda! De muziek gaat spelen en de hele school komt in beweging. Het is een prachtig gezicht en er staan onderweg talloze toeschouwers. De straten zijn schoon, want een dag ervoor hebben we met de hele school het vuil opgeruimd. Dat was een flinke klus, want er ligt wat hoor. Bij de school aangekomen weet ik niet wat ik zie. Er staan 20 partytenten opgesteld en er zitten zeker 1000 mensen te wachten op de chief guest. En dat ben ik deze keer. Wat een eer! Na het volkslied krijg ik een mooie plek achter een tafel met een bloemetje. Daar zit ik een paar uur te genieten van alle optredens van de kinderen. Natuurlijk wordt er gegeten. Uit grote emmers worden de borden vol geschept. Aan het eind van de lange dag mag ik mijn speech houden en de kinderen van de top klas promoveren. De cake wordt aangesneden, de nepsneeuw dwarrelt naar beneden….
Wat een feest!
Als je dit meemaakt krijg je nu niet direct de indruk dat er grote armoede is in Kinoni. Daar word ik de volgende dag gelijk mee geconfronteerd als we met Agnes naar het ziekenhuis willen. Ze wordt opgehaald met de schoolbus. Deze blijft steken in de modder en kan niet verder. Oma en Agnes moeten door de modder lopen naar de asfalt weg. Dit duurt zeker 2 uur. Onder de modder komen ze aan in Kinoni. In een restaurantje eten we eerst maar eens wat om bij te komen. Oma is nog nooit in een restaurant geweest en ook het gebruik van een vork is nieuw voor haar. Ze smikkelt wel lekker van de kippenpoot. In het ziekenhuis krijgen we het bericht dat Agnes 2 operaties moet ondergaan. Het wordt een hele organisatie want ze heeft naast oma niemand die voor haar zorgt. Ik hoop dat het goed komt. Caphas gaat zich er voor inzetten. Als we in het donker terug komen in hun huisje zitten we op de lemen grond in het donker. Gaten in dak en dicht getimmerde ramen…………..
Na de speechday begint de vakantie. De kinderen halen hun rapport op en kinderen in boarding rollen hun matras op, vullen hun koffer en gaan voor 2 maanden naar huis. Ik maak voor alle sponsors in Nederland een kopie van het rapport zodat zij op de hoogte blijven van de vorderingen. Op dit moment hebben we al ruim 70 sponsors!!! Ook voor Patrick is een sponsor gevonden. Hij mag in januari starten. Ook gaat hij mee met de andere kinderen naar de fysiotherapeut. Hij krijgt spalken en krukken. Bij zijn huis hebben we een rek gemaakt waar hij ook kan oefenen. Ook zijn leven gaat er anders uitzien.
In de laatste week hadden we drie sollicitanten voor de speciale klas. Ze hadden er alle drie zin in en hadden volgens ons ook de capaciteiten om deze klas te begeleiden. Helaas moesten we er dus twee teleurstellen. Maar één enthousiaste jonge meester is gevonden!! Meester Kevin en juf Edith als assistent, gaan de klas opstarten. Ik heb een dag met ze gezeten om het één en ander door te spreken. Het wordt een flinke uitdaging maar ze zien het helemaal zitten. Fijn dat het gelukt is.
Natuurlijk hopen we met z’n allen dat het een succes wordt en dat er nog meer kinderen met een beperking in aanmerking kunnen komen om naar school te gaan. In januari gaat Annet terug naar Kinoni en kan zij mij op de hoogte houden van de start van de nieuwe klas.
Mijn periode in Kinoni was intens. Ik heb mooie dingen kunnen doen maar heb ook kinderen achtergelaten die we (nog) niet hebben kunnen helpen. Ik zal ze nooit vergeten.
O ja, er waren mensen nieuwsgierig naar de jurk. Ik heb de mooiste uitgekozen. Een echte traditionele Oegandese jurk, een gomez. Let ook vooral op de accessoires.
Het is weer fijn om thuis te zijn. Er komt een gezellige tijd aan.
Ik wens iedereen een gelukkig kerstfeest en een mooi en gezond 2020.
Al een aantal weken werd er op APEX druk geoefend voor de speechday. De grote dag van het jaar.
Alle klassen bereiden zich op en top voor om zo goed mogelijk voor de dag te komen met een dans, een lied, een gedicht, een modeshow of een toneelstukje.
Voordat het zover was moesten eerst de toegangswegen tot de school schoongemaakt worden. Vrijdagochtend, op de laatste schooldag, gingen de kinderen in groepjes de straat op om al het vuil in grote witte zakken te doen. Iedereen een handschoen aan en opruimen. De politie en het leger was uitgerukt om te ondersteunen. Wat een happening. De omgeving zag er na de actie stukken schoner uit.
Zondagochtend werden de kinderen al vanaf 5 uur opgehaald om de grote dag te beleven. Eerst stond de mars op het programma. Op 1 kilometer van de school stond de fanfare opgesteld en daarachter alle kinderen van de school. De kinderen van de top klas (oudste kleuters) hadden allemaal een toga aan met zo’n mooie platte pet met een kwastje. Zij promoveerden vandaag officieel naar de primary afdeling. Dit is in Oeganda een belangrijk moment. Al marcherend achter de gezellige muziek liepen alle kinderen naar de school. Er werden onderweg zelfs nog acrobatische acts gedaan.
Op het sportveld van de school stonden zeker 20 mooi versierde partytenten opgesteld. Het stroomde vol met ouders en andere familieleden. Iedereen zag er prachtig uitgedost uit. Het programma liep gesmeerd. Achter de schermen werden de kinderen verkleed en opgesteld om alles zo vlot mogelijk te laten verlopen. En dat lukte. Wat een vrolijkheid en wat een verzorgde stukjes allemaal. Tussendoor was er eten voor iedereen. Uit grote plastic emmers werden de borden volgeladen met matoke, rijst en kip. Wat een feest.
Aan het eind van de dag kwamen alle kinderen van de top klas op het podium voor het officiële gedeelte. Door de chief guest werden zij toegelaten tot de primary school. Iedereen had een mooi certificaat gekregen en daar werd vrolijk mee gezwaaid. Tot slot werd de cake aangesneden en kon iedereen van de klas een stukje proeven.
De dag kwam ten einde maar niet voordat alle rapporten uit de klassen waren opgehaald. De kinderen die op de boardingschool zitten pakten hun koffer en matras en mogen voor 2 maanden naar huis. Op 27 januari begint het nieuwe schooljaar. Ook dan zal het nieuwe gebouw in gebruik worden genomen en zal de speciale klas van start gaan. Maar eerst lekker vakantie.
Daar gaan we dan weer op pad. We dat zijn de directeur van de school, het dorpshoofd en ik. Met een grote Jeep, heel gênant, rijden we over de smalle paadjes. Hobbel de bobbel dwars door de bananen- en koffieplantages. We passeren mensen die van het land komen met grote trossen bananen op hun hoofd of mensen die een paar kilometer hebben gelopen om water te halen en een zware jerrycan dragen. En dan gaan ze ook nog op de knieën om ons te groeten. In de verte doemt er een klein lemen huisje op met wat scharrelende kippen en een paar geiten. Gevonden! We hebben een lijst van 25 kinderen die we allemaal gaan bezoeken. Mensen zijn blij als we komen. Gelijk wordt er een bankje geregeld want de “visite” mag natuurlijk niet op de grond zitten. Met grote hoopvolle ogen worden we aangekeken. We nemen de situatie op en hebben een hele lijst met vragen. Meestal weten de mensen niet wat er met hun kind aan de hand is. Velen zijn nog nooit in het ziekenhuis geweest. Terwijl de beperking heel ernstig kan zijn. Helaas van al deze bezoeken konden we slechts de helft selecteren. Het was een moeilijke beslissing, want je gunt alle kinderen een kans. Er is gekozen voor de kinderen die redelijk dicht bij de school wonen. Zij kunnen met de schoolbus makkelijk opgehaald worden. Soms is dat namelijk echt niet mogelijk. Dan wonen de kinderen in een dorp dat gedurende de regentijd met de bus niet te bereiken is. Om in zo’n dorp te komen moet je er wel met de brommer naar toe. Dus met de hoofdonderwijzer in een plensbui naar het dorp. Gezellig zaten we samen onder de poncho glibberend van de ene naar de andere kant van het pad. Zijn mooie gelakte puntschoenen zaten aan het eind van de trip onder de modder. De kinderen die hier wonen hebben enorme pech. Maar ook het meisje met de open wonden en de jongen die zijn benen niet kan strekken blijven achter in hun huisje. Zij kunnen nog altijd niet naar school. Wat triest en wat een rot gevoel. We zullen kijken wat we op dit moment voor deze kinderen kunnen betekenen.
Wat een contrast met de blijdschap van afgelopen zaterdag. We vierden een feestje met zelfs Nederlandse pannenkoeken. ’s Morgens op een houtskoolvuurtje gebakken. De mooi aangeklede kinderen kwamen op school. Heel braaf zat iedereen in de bank aandachtig te kijken. De meesten zijn nog nooit naar school geweest. De kinderen zijn er. Nu nog een goede leerkracht vinden en dan kan de “special class” het nieuwe schooljaar beginnen. Deze taak houdt mij flink bezig. Deze week gaan we langs de kinderen die niet geselecteerd zijn. Het zal niet gemakkelijk zijn om het nieuws te vertellen. We hopen in de toekomst meer kinderen een kans te kunnen bieden.
Naast het werk voor de nieuw klas ben ik lekker bezig op school en soms ook in de gemeenschap. De sponsorrun is gehouden. De kinderen hebben gerend om voetbal- en netbalpalen te verdienen. Wat een enthousiasme. 15 minuten rennen op soms losse sandalen, omdat er geen andere schoenen zijn.
Als ik het schoolplein oploop dan is het de laatste tijd een gezellige boel. Er wordt druk gerepeteerd voor de “speechday”. Overal schalt muziek en hoor je trommels. De laatste dag van het schooljaar gaan alle kinderen optreden. Het zullen voornamelijk dansjes zijn, want daar zijn ze enorm goed in. Hun heupen zitten toch losser dan die van ons. Zelfs de allerkleinsten dansen er vol overgave op los. Het is prachtig om te zien. Volgens de verhalen wordt het een gigantisch feest. Ook ik ben één van de genodigden. Dus ik moet de stad nog in voor een nieuwe jurk!! In mijn beste Engels zal ik een mooie speech voorbereiden. Inmiddels raak ik er aan gewend.
Ook het ritje laatst met de nieuwe schoolbus was weer een ervaring. Deze bus heeft 14 zitplaatsen. Met 42 kinderen zat ik opgepropt achterin de bus. Geen enkel probleem. Alle kinderen zijn veilig thuis afgeleverd.
Julia heeft haar nieuw spalken gekregen. Ik had nog een jongetje meegenomen dat niet kan lopen of los kan staan. Dit is Goodness. Ook voor hem ziet de fysiotherapeut mogelijkheden. Dus de materialen die Julia niet meer nodig heeft gaan deze week naar Goodness en hij gaat een intensief oefenprogramma volgen. In januari mag hij naar school!! Wat een ander leven breekt er voor hem aan.
Ik heb nog en begrafenis bijgewoond. Wat een mensen. De hele gemeenschap loopt uit. Er is voor iedereen eten. Velen hebben hun matras meegenomen en blijven in de openlucht slapen. Er wordt ook volop gehandeld met allerlei producten. Ook al is er iemand dood, het is een heel levendig gebeuren.
Verder blijft het Afrikaanse leven mij verbazen. Neem nou de tijd. Terwijl ik dit verslag zit te typen zou ik om 9.00 uur worden opgehaald. Het is nu 11:00! Ik heb natuurlijk al even gebeld om te informeren …. I’m coming! Ik ben benieuwd. Dit gebeurt hier dagelijks. Een vergadering begint rustig een uur later. En iedereen die op tijd is, wacht het gelaten af. Voor mij niet te bevatten. Maar ik probeer mij aan te passen. Ik heb al heel wat puzzeltjes opgelost.
Het is de tijd van de sprinkhanen in Kinoni. Niet dat ik ze vaak zie springen maar ze zijn volop te koop als lekkernij. Natuurlijk ontkwam ik er niet aan om er ook één te proeven. Het is een gek idee maar ze smaakten niet slecht. Ik vond de gebakken mier minder.
Zo zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn dagelijkse leven hier. Inmiddels is het 12:00 uur en zal ik er nog een telefoontje aan wagen. Het komt vast goed. Africa time!!
We hebben een mooie donatie ontvangen van UNESCO Nederland voor de bureaus en de bedden voor het nieuwe gedeelte van de school. De komende maanden gaat de plaatselijke timmerman hard aan de slag om de bureaus eind januari gereed te hebben. Dan kan het nieuwe schooljaar van start gaan. Als de slaapzalen klaar zijn kunnen de driedubbele stapelbedden besteld worden. Het gaat om 40 bedden en 70 bureaus. Wat weer een mooi cadeau. Namens APEX heel erg bedankt.
